Rabbim! Bana da bir İnşirah

     Güzel bir yaşantımın olmadığını biliyorum. Her ne kadar: ''Bu sefer düzelteceğim kendimi. Yeni bir 'ben' olacağım.'' desem de... Yaşantıyı, anlamlı ve yaşanabilir kılmak, bizlerin elinde, değil mi zaten ? Gün içerisinde basit ve yapmacık roller içerisinde bulunmaktan yoruldum. Güldükten, gerçekten güldükten beş dakika sonra gülmemin yersiz olduğunun farkına varmaktan yoruldum. Kendi  içimde, kendi zihnimde ve kendi duygularımla boğuşmaktan ve her seferinde de kendime yenik düşmekten yoruldum.

     Şu an yazıyorum mesela: Beni mutlu eden şeylerden biriydi oysa yazmak.. yorulduğumu hissediyorum. Kafamı çevirip odamın içine bakıyorum. Duvarlarda posterler. Ne mutluydum oysa onları duvara asarken.. üstadların, bana 'en' çok dokunan deyişlerini yazmışım duvara. Hepsi de beni anlatıyor, beni anımsatıyor sanki... Kitaplığım! en çok sana bakarken mutlu oluyorum. Sığmayan kitaplarımı dışarıda, soğukta bıraktığın için kızıyorum sana ama.

     Neden bulanık oldu her yer ? Yine mi gözyaşlarım. Yine mi hüzünlü, iki derece miyop gözlerim.

Yoksa..

Çaresizliğin ve bitkinliğin son çırpınışları mı?

     Hemen sağ tarafımda bez gardırobuma bakıyorum. İli senedir bu odadayım ve daha yeni bir gardırobum oldu. Elbiselerimi ilk başta ne büyük özenle yerleştirmiştim.. sigaram ve kuruyan yapraklara bakıyorum. Eh be! benim ağız tiryakim.. artık sen de eskisi gibi etki etmiyorsun bana, neden ?  Acaba sorunum bu mu ?  Her şeyden sıkılmaya mı başlıyorum ? Ya da kendimi mi kandırıyorum ? Kendimi kandırmaktan da çok yoruldum oysa. Bu hayatta en çok kendimi kandırdım zaten...

     Üniversiteye hazırlık kitaplarım el sallıyor bana şimdi de. Olur da sınava tekrar girer, kendimi daha iyi hissedeceğim bir bölümde okurum, diye. Bak! yine kendimi kandırıyorum. Geçmişte kandırdığım yetmemişçesine.

     Kitaplığımın üstünde Kuran-ı Kerem. Hep olmasa da ; içten içe hep ona yönelmek istediğim kitap. Dokunmaya hakkım olmadığını bildiğim için, bakıyorum sadece. Ah bir okusam... Duraksayıp, aklıma bildiğim ayetler geliyor. Hareket etmeden; içimden, o 'en karanlık tarafımdan'

     ''Bana da bir İnşirah!'' diyorum. Ellerim üşümüş. Çalışma masamda bir not:

     ''Bir yere kadar yaşamak güzel.
      ama bir yerde ölüm, güzel oluyor.''
                        -Ümit Yaşar Oğuzcan.
   
     Kim bilir ? Belki de bugün ölümün o güzel olduğu yerdeyim.