Sıçtı Cafer.

     İçten içe boğulduğumu hissediyorum. Yeni olan bir şey değil bu, sürekli hissettiğim, sürekli içten içe kendimi erittiğimin farkındayım. Sinirli ya da öfkeli değilim bu kez. Aksine çok sakinim. Sakinim ama gram huzurlu değilim. Huzursuzluk ne kötü şey, değil mi ? Paran var, şanın var ama huzurun yok. Ne sikim anladım o zaman ? -Burada benim zengin olduğumu sanmayın, götüme giyecek donum bile yok doğru düzgün.-

     Nerede bulurum huzuru ? Deniz kenarında mı? Denizin dalga seslerinde mi? Ya da sabah vaktinin ilk ışıklarında ötüşen kuşların cıvıltısın da mı? Denedim. Hiçbirinde olmadı. Olduysa bile gelip geçiciydi. Ölmeyi düşünüyorum çoğu kez. Cehennemde, zebanilerin beni diriltip tekrar tekrar sikeceklerini bildiğim halde hemde. Garip. (...) Gün batımının gökyüzüne verdiği renk ne güzel, değil mi? Martılar, o tonun etrafında uçuşuyor. Ellerimi gökyüzüne kaldırıp uçuruyorum. Harika!