Ölmek, insanın nefesinin son bulmasıdır. Yıkanıp, kefenlenip, duâlar edilip toprağa kavuşmasıdır.
                                                                      Ölüyorum..

Tanımın açıkladığı gibi olmasa da, ölüyorum. Her gün. Her saat. Her dakika. -Sigara yakılıp, müziğin de verdiği havaya istinaden, gözlerden yaşlar dökülüyor...- Niye Allah'ım niye? Niye bu kadar ağır yük(ler)?

- ''Lâ yukellifullâhu nefsen illâ vus'ahâ lehâ mâ kesebet ve aleyhâ mektesebet...'' ( Allah, kimseyi gücünün yettiğinden başkasıyla mükellef tutmaz (sorumlu kılmaz.) ) 

Gücüm yetmiyor Allah'ım. Oralarda bir yerlerde bunu sende görmüyor musun? Yoruldum. Yaşamaktan yoruldum. Aldığım nefes bile ağır geliyor. Göğüs kafesim daralıyor. Sanki organlarım içimde sıkışmış, çıkmak istiyorlar. Ah bir kusabilsem her şeyi.. rahatlayabilsem. Diğer insanlar gibi; dertsiz, tasasız, huzurlu ve mutlu olsam. Zenginlik, popülerlik, ön planda olma... bunların hiçbiri değil istediğim. Ben bir kuru soğan ile peynire bile talim eder, şükür ederim. Annem, abim olsun yanımda. Aç kalmaya da razıyım. Yoruldum. Çok yoruldum Allah'ım. Her şeyi düşünmekten, kendi ayaklarımın üzerinde, zayıf bedenimle ayakta durmaktan yoruldum. Görmüyor musun sen de Allah'ım ? Bir gün iyi olup geri kalan diğer günler derbeder olmaktan yoruldum. 'Anlık' mutluluklardan yoruldum. Derman olmaya, çare aramaya yoruldum.

                               Yoruldum ve nasıl mücadele edeceğimi bilmiyorum artık ben.