Sabah 08.00 de başlıyor ''hayırlı cumalar, iyi dilekler'' mesajları telefondan. EyvAllah. Cumâ ezanının okunmasına az bir süre kala camiye gidip abdest alanlar ya da camiye giderek ellerinde tesbih zikir getirenler.. Ezan okunur, hoca vaaz verir, hutbe okur. Tüm cemaat dinler ve kafaları ya da hareketleri ile hocayı onaylayacak bir şekilde hareketlerde bulunur. Sonra kılınır mübarek cumâ namazı. Duâlar edilir en içten yaradana. O an herkes sanki yeryüzüne indirilmiş birer iyilik meleği. Camiden çıkarken ''Allah kabul etsin, hayırlı cumâlar!'' dileklerinde bulunulur oradaki insanlara. Ne güzel değil mi? İnsanoğlu, yaratıcısı ile buluşmuş, isteklerini ona dökmüş ve çevresine de iyi temennilerde bulunmuş. Ne oluyorsa camiden çıktıktan sonra oluyor. Az önce dini, ruhani rahatlığa erişip huzur bulan kişi/kişiler bir anda dönüşüp farklılaşıyor. Sokak ortasına tükürmeler, sağa sola laf atmalar, yalan söylemeler ve olağan şeylere sadece bakmalar... Küfürlerde başlar yine. Belki de akşamı alkol alacak olanlarda olur. Faizcilik yapanlarda alacaklarını nasıl sıkıştırırım diye düşünürler. Yahu hooop! daha az önce farklıydın sen. Yeryüzüne indirilmiş iyilik meleğiydin, ne oldu, ne değişti hemencecik? Tabii, bunu genelleme yaparak söylemiyorum ama öyle de. Yüzlerden gülüş, tebessüm hiç eksik olmasın mesela. Vicdan ve merhamet duygusu, empati duygusu hep kalsın gönüllerde. Kişilere iyi dileklerde bulunmak sadece cumâ gününe mi özel?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder