İnsanın içini,zihnini saran o lanet karanlık.. düşünüyorum da çok da bir şey istemiyorum. Lazım olan tek şey mutluluk ama süregelen mutluluk. Geceler kısa olsa mesela; gündüzler daha fazla.. hafif ama soğuk esen rüzgarları hissetsek tenimizde. Ağaç dallarına konmuş kuşların o neşeli birazda hızlı ötüşlerini dinlesek. Denize nazaran banklarda oturup simit yiyip, çay içsek. Ayaklarımızın altına usulca nasibini çıkarmaya çalışan kedi/köpekler gelse, sevsek onları.. önümüzden geçen insanları başımızla selamlayıp, tebessüm ederek uğurlasak onları. Sonra kalkıp eve gitmek için otobüsümüze binsek; kulaklık takmayalım bu kez ama. Bari bu kez müzik dinlemeyelim. Otobüsteki insanları süzelim. Yaşlı amcaya bakıp, nasırlı ellerini görelim, kafasını cama dayayıp neler düşündüğünü düşünelim. Kucağındaki ağlayan bebeğini susturmaya çalışan annenin sabırlı uğraşını izleyelim. Kredi kartı borcunun asgarisini nasıl öderim diye kara kara düşünen adamı inceleyelim.. kulaklarımızı, gözlerimizi kapatmayalım her şeye. Hayatı yaşanabilir kılalım. Gerçekte olmasa bile soyut anlamda merhem olalım birbirimize.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder